راشل نیبون( RACHEL KNEEBONE )

راشل نیبون( RACHEL KNEEBONE ) متولد 1973 در آکسفوردشایر انگلیس است. راشل فارغ التحصیل کارشناسی ارشد مجسمه سازی از دانشگاه رویال کالج لندن می باشد.پیچیدگی موجود در کارهای او چالشی است بر شرایط زندگی بشری از جمله مفاهیمی چون تجدید و تکرار، تبدیل ، دگرگونی، چرخه زندگی و تجربه زیستن در قالب بدن. مجسمه های وی در فضایی معلق ، محو آلود و مبهم، مرزهای میان خودآگاه و ناخودآگاه را نیز به چالش می کشد وسعی دارد تا مرز میان حقیقت و خیال،هیچ و همه چیز را نشان دهد.. متریالی که وی با آن مجسمه هایش را می سازد پرسلین است. انتخاب وی از این رسانه هوشمندانه است زیرا علاوه بر ارتقاء مشخصات این ماده با چالش های عنوان شده ،دروضعیت ثابت این ماده سخت نیز تغییر ایجاد می کند. وی با به کارگیری این ماده نه تنها ظاهر سنگین،جامد و سخت آن را نشان می دهد بلکه می تواند انعکاس دهنده شکستگی و لطافت نیز باشد.

 

 

زمانی که به آثار نیبون نگاه می کنیم وضعیت سیالی را شاهدیم که گویای گستره وسیعی از تاریخ هنر و ادبیات است. شما می توانید رد پای اغواکننده زیبایی، خلسه و مرگ اشعار شاعرانی چون “اوید” (شاعر روم باستان)، ویلیام بلیک، دانته و …را ببنید که چگونه می تواند سبب شود تا هنرمند پیکره های مانند رودن خلق کند. علی اسمیت نویسنده و روزنامه نویس اسکاتلندی در مورد کارهای وی اینگونه می نویسد که :”در کارهای نیبون با پیوند دوران هنری روبرویم.گویی میکل آنژ به دیدار آنجلا کارتر (نویسنده معاصر انگلیسی ) می آید و رنسانس با دوران معاصر تلقی پیدا می کند.گویی مجسمه های ذوب و متلاشی شده معاصر وی در دوران رنسانس خلق شده اند.”


در آثار راشل شما می توانید بدن های متلاشی و ذوب شده،تکثیرو زاد و ولد را در تقابل با فرمهای منظم و هندسی ببینید.علی اسمیت درنقد خود در مورد اینکه چرا فرم ها ساخته و بطور همزمان تخریب شده می پرسد. به نقل از الیزابت نیلسون هدف “نیبون” ارتقاء نگاه مخاطب است به گونه ای که بتواند با دیدن نشانه های کوچک و بزرگ و تفاوت میان آنها به کشف و شهودی برسد تا در ذهن خود به خلق داستانی عجیب نائل آید.

راشل نمایشگاه های فراوانی در سراسر دنیا برپا کرده است.آخرین نمایشگاه وی با عنوان “399 روز” در گالری white cube لندن،در سال ۲۰۱۴، بوده است.در این مجموعه با ترکیب پیچیده و متناقضی روبروهستیم .کشمکش و فشار بین فرم و ساختار در جاییکه واحدهای کوچک با سازه های بزرگ معماری ترکیب می شوند.شکل های کروی ناهموار و کج ، بدنها متلاشی شده و رگ و پی و عضوهای قطع شده و ترک خورده همگی گویای جهان همواره در حال خراب و تحلیل رفتن است.